o αξιότιμος κύριος Πίπογλου

Η παρακάτω ιστορία-σεντόνι είναι αποκύημα της εντελώς kinky φαντασίας της Τινκ. Την αφιερώνω στους φίλους και συμπλογκίτες μου toni ,νάνο,eriza, gagg & stilvi, κυρίως για το ξεκάρφωμα αλλά και με πάρα πολύ αγάπη.

Ο κύριος Πίπογλου ξεκινάει την μέρα του με τον ενοχλητικό ήχο από το ξυπνητήρι, να του χαϊδεύει τα αυτιά. Τον έχει συνηθίσει τόσα χρόνια, δεν μπορεί να τον αλλάξει. Σχεδόν το αγαπάει το ξυπνητήρι του, όμως δεν το έχει κάνει ακόμα ποστ. Βλέπεις, τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής μας, πρέπει αυτομάτως να γίνονται ποστ και να εκτίθενται στα σαρκοβόρα και άπληστα μάτια του ευρύτερου μπλογκοκοινού. Είναι υποχρέωση, κάθε σωστού και πρόστυχου μπλόγκερ που σέβεται τον εαυτό του.
Σηκώνεται αργά, νωχελικά από το κρεβάτι κλείνοντας το ξυπνητήρι στοργικά, σαν να αγγίζει το μάγουλο της κυρίας Πίπογλου που βρίσκεται ξαπλωμένη στο πλάι του. Αχ η κυρία Πίπογλου… ο έρωτας της ζωής του, η μάνα των παιδιών του, ο ήλιος που ανατέλλει κάθε πρωί και του φωτίζει την μέρα, το φεγγάρι που λούζει τις νύχτες του και του φωτίζει τον δρόμο ο έρωτ….
-Σπύροοοοοο!!! Με ξεσκέπασες ρε ηλίθιε, κρυώνω!
-με συγχωρείς αγαπημένη μου, δεν το ήθελα, κατά λάθ….
-χρρρρρρρρ….

Χε… η αγαπημένη βυθίστηκε ξανά στον κόσμο των ονείρων και ο κύριος Πίπογλου χαμογέλασε, κοιτάζοντας μια υποψία σάλιου που κυλούσε στο μάγουλο της. «ακόμα και το πρωί, με την τσίμπλα στο μάτι και το σάλιο στο μάγουλο είσαι τόσο όμορφη αγάπη μου» σκέφτηκε, θέλησε μάλιστα να της το ψιθυρίσει στο αυτί όμως, φοβήθηκε μη την πατήσει σαν την προηγούμενη φορά που πήγε να την φιλήσει φεύγοντας κι εκείνη, από λάθος της, ήταν κι από τον ύπνο η γλυκιά μου, του κατέβασε μια αγκωνιά στο μάτι και του το μαύρισε… ας είναι, σκέφτηκε, θα το κάνω ποστ για να θυμηθώ να της το πω-στ το απόγευμα που θα επιστρέψω στο σπιτάκι μας.

Μπαίνει στο μπάνιο για την πρωινή του ανάγκη, αφού πρώτα έχει σημειώσει στο πανάκριβο organizer του με τον πανάκριβο Mont blanc του τις πρώτες ιδέες για ποστ. «μπαγάσα Σπύρο» σκέφτηκε «δεν προλαβαίνεις να ξυπνήσεις και έχεις έμπνευση ήδη!» χαμογέλασε ξανά στον εαυτό του, το χαμόγελο ποτέ δεν το τσιγκουνεύτηκε ο κύριος Πίπογλου, ποτέ και σε κανέναν, ιδιαίτερα αν ο κανένας είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Τι είναι ένα χαμόγελο εξάλλου; Ένα απλό τράβηγμα των χειλιών είναι, λίγο να φανούν τα ολόλευκα δόντια, δεν κοστίζει και τίποτα… όχι πως, αν κόστιζε κάτι θα το υπολόγιζε.. πολλά μπορεί να είναι ο κύριος Πίπογλου, αλλά καρμίρης ποτέ. Ακόμα και στα ζητιανάκια του δρόμου δείχνει πόσο ανοιχτοχέρης είναι, με απώτερο σκοπό βέβαια να τα μετατρέψει σε μελιστάλαχτο και γεμάτο αγάπη και μεγαλοψυχία ποστ στο αγαπημένο του μπλογκ, όμως, ποιος νοιάζεται;! Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα…

Κατεβάζει το παντελόνι της σατέν πυτζάμας του και ώπ! Δεν είναι δυνατόν! Μα κάθε πρωί το ίδιο πράγμα;; σχεδόν ντρέπεται κάθε φορά που αντικρίζει το αντίσκηνο που δημιουργείται στο μποξεράκι του… μα κάθε πρωί; Δεν έχουμε χρόνο για τέτοια ρε γαμώτο! Εξάλλου, τι είναι οι πρωινές καύλες; Τίποτα παραπάνω από «υδραυλικής φύσεως αυταπάτη*» «ουφ, ας είναι»σκέφτεται και πλησιάζει προς τον νιπτήρα. Κοιτάζει στον καθρέφτη, παίρνει μια βαθειά ανάσα και χαμογελάει «ας αφιερώσω 1 λεπτό και στον εαυτό μου, δεν θα χαθεί κι ο κόσμος!» με τρεις αποφασιστικές και γρήγορες κινήσεις, εκτοξεύει ένα λευκό πίδακα σπέρματος κατευθείαν στο σιφόνι του νιπτήρα, συνοδευόμενο από ένα σπηλαιώδες «ωωωωχ» για να μην τον ακούσει ο έρωτας της ζωής του από το διπλανό δωμάτιο, γιατί μετά, ποιος τον ακούει τον έρωτα της ζωής του… Ανοίγει την βρύση, να τρέξει καθαρό νερό και να ξεπλύνει την αμαρτία που μόλις διέπραξε. «τα αγέννητα παιδιά μου, πνίγονται στο σιφώνι» σκέφτηκε και μελαγχόλησε… με λίγες σταγόνες από το λευκό υγρό ακόμα στα χέρια του, τρέχει προς το organizer του «SOS πόσα αγέννητα παιδιά καταπίνουν τα σιφώνια; Note to self: να βρω πιασάρικο τίτλο»

Ντύνεται βιαστικά, βάζει λίγες σταγόνες άρωμα και στρώνει τα μαλλιά του χαμογελώντας στον καθρέφτη. Πάντα χαμογελάει ο κύριος Πίπογλου, πάντα και σε όλους, ιδιαίτερα σ αυτόν που καθρεφτίζεται στον καθρέφτη. Βγαίνει από την πόρτα του σπιτιού του, την κλείνει πίσω του σχεδόν αθόρυβα, κοντοστέκεται για λίγο και παρατηρεί τον ουρανό. Καταγάλανος. Όμορφα. Πολύ όμορφα. Παίρνει μια βαθειά ανάσα, καθαρός αέρας ανακατεμένος με το ακριβό του άρωμα, την αφήνει να βγει από τα πνευμόνια του σταδιακά, νοιώθει ανανεωμένος, ξαλαφρωμένος, ήρεμος, ξαναγεννημένος… «σ ευχαριστώ ουρανέ που με κάνεις να νοιώθω τόσο όμορφα, σ ευχαριστώ…» σκέφτεται, και όσο κάνει αυτές τις όμορφες και καταγάλανες σαν τον ουρανό σκέψεις περπατώντας προς το αυτοκίνητο του, τα αγέννητα παιδιά του, που είναι και η πραγματική αιτία του ξαλαφρώματος που νοιώθει στο (δασύτριχο δίχως καμία αμφιβολία λέμε) στήθος του, κυλάνε αργά αλλά σταθερά στον πλησιέστερο και αγγελικά πλασμένο βόθρο.

*τινκοσημείωση: η «υδραυλικής φύσεως αυταπάτη», είναι κλεμμένη από το παραπέντε του Νοεμβρίου, σελίδα 9, απόσπασμα από την Βίβλο για Αθεόφοβους του Τζομπε Κοβατα (διότι είμαι διαβασμένο κοριτσάκι εγώ και ήθελα να το αναφέρω, αμέ)

πι(Π) ες: φιλαράκο στο χρωστούσα, και η Τινκ

δεν ξεχνάει ποτέ :)