RSS Feed (xml)
Γύρισα σπίτι γρήγορα. "Παρασκευή" σκέφτηκα και την κοπάνησα νωρίτερα.
Η ματιά μου πέρασε πάνω από τον ανοιχτό μου δονητη. Έπαιζα χθες βράδυ, μέχρι αργά και τον ξεχασα ανοιχτο να καιει μπαταρια ρε πουστη μου.
"Μου αρέσει να τον ακούω" μου είπε ο Αντωνης της ζωής μου. "Αυτο το μπζζζζ με εξιταρει" συνεχισε κοιτωντας με πονηρα.
"Έπιασα το μπουζουκι. Ο εαυτός μου και οι τρεις διπλές χορδες. Ο διαβολος και η ζωή. Κάθε δυό πενιές και μια σκέψη μου από παλιά. Κάθε τρεις πενιές και μια σκέψη μου στο σήμερα. Η μουσική μου να κυλάει από τοίχο σε τοίχο, γεμίζοντας ασφυχτικά το wc.
"Ολα έρχονται για αυτούς που περιμένουν", κι εγω περιμενα πολυ, μαλλον πρεπει να τρωω περισσοτερα φρουτα και λαχανικα...
Τραβηξα δυο μυτιές. Το έχω κόψει, σνιφαρω μόνο όταν με πιάνει αυτή η διάθεση. Ποτέ δε με φόβισε η μοναξιά στη ζωή μου. Με φοβίζει μόνο μήπως κάποτε αφήσω τον εαυτό μου να φύγει. Ξέρω ότι αν το κάνω δε θα τρέξω πίσω του. Όπως τρέχουν πίσω μου όλοι οι άλλοι και δε με αφήνουν. Μα τι λεω? Μαλλον την ακουσα για τα καλα...
"Όταν είσαι μελαγχολικός, άνοιξε ένα σακουλάκι ελληνικό καφέ και μύρισέ τον βαθιά" μου είχε πει ο φίλος μου ο Βάγγος λίγο πριν φύγει για Καζαμπλανκα. Τον σκέφτομαι καμιά φορά, όταν απλώνω τα πόδια μου στον καναπέ. Νομιζω οτι χρειαζομαι πεντικιουρ.
Προχθές, με πήρε τηλέφωνο. "Είσαι καλά;" με ρώτησε. "Ναι" ΤΗΣ είπα ξερά. "Σε πιστεύω" είπε και αναστέναξε με ανακούφιση. "Είχες πολύ καιρό να πεις ναι σε κάτι". "Το πιασα το υπονοουμενο αλλα ρώτα τον Αντωνη" αποκρίθηκα, "να δεις πόσα ναι του λέω τώρα που ειναι και επισημα τρελος"
...Ο Αντωνης... Όταν η ζωή μου έγινε ταινία του νέου Ελληνικού κινηματογράφου. Φεστιβαλική. Δε θα ξεχάσω ποτέ όταν πρωτογνωριστήκαμε στο σπίτι μου στα Σεπολια. Καθόμασταν στην κουρελού, με ένα scrabble ανάμεσά μας, βάζοντας λέξεις που θέλαμε να πούμε αλλά ντρεπόμασταν. ΘΕΛΩ, έβαζε ο Αντωνης. ΑΡΑΠΗ έβαζα εγώ. ΦΑΣΟΛΙΑ. ΛΑΤΕΞ. ΛΙΠΑΝΤΙΚΟ. ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ. ΞΕΣΑΛΩΝΑ. ΓΙΑ. "Τί είναι το ΓΙΑ;" με ρώτησε. "Συνδεσμος" του είπα.
Κάποια στιγμή το ποδι μου ακούμπαγε το δικό του, κατά λάθος, πάνω στο παιχνίδι, κάνοντας την αμηχανία μεγαλύτερη. Στο CD player στριφογύριζε το "Round Midnight" γεμίζοντας το σπίτι σαξόφωνο και τζαζ, αναγκάζοντάς με να σηκωθω και να τ αλλαξω.
Στα μεγάλα ποτήρια το γιωματάρι μετατρεποταν σε παγος απ το κρυο, εμείς καθόμασταν αμίλητοι, να κοιτάμε ολόγυρα, να σκεφτομαστε την κοινωνικη κατακραυγη, να νιώθουμε τις υποψίες για το αύριο, να ξεχνάμε το χθες μέχρι το προηγούμενο ακόμα δευτερόλεπτο, να ποθω το σαρκινο καταρτι του."Μείνε μαζί μου" ψέλλισα...Eminem.
Παρατησα το μπουζουκι. Πεινάω, ακουστηκε η φωνη του Αντωνη της ζωης μου απο το σαλονι.
"Ε φαε ενα μαλάκα", του απαντω με αυτοκριτικη διαθεση.
Οι μελαγχολικές στιγμές στη ζωή είναι οι πιό ωραίες. Σε κάνουν να αισθάνεσαι ακόμα πιο ανθρώπινος.
Έτσι νιώθω αυτή τη στιγμή...
Το ξερω οτι περιδιαβαινω καταπληκτικα, χωρις να σημαινει βεβαια αυτο οτι δεν θελω να μου το λετε ξανα και ξανα και ξανα.
Η ματιά μου πέρασε πάνω από τον ανοιχτό μου δονητη. Έπαιζα χθες βράδυ, μέχρι αργά και τον ξεχασα ανοιχτο να καιει μπαταρια ρε πουστη μου.
"Μου αρέσει να τον ακούω" μου είπε ο Αντωνης της ζωής μου. "Αυτο το μπζζζζ με εξιταρει" συνεχισε κοιτωντας με πονηρα.
"Έπιασα το μπουζουκι. Ο εαυτός μου και οι τρεις διπλές χορδες. Ο διαβολος και η ζωή. Κάθε δυό πενιές και μια σκέψη μου από παλιά. Κάθε τρεις πενιές και μια σκέψη μου στο σήμερα. Η μουσική μου να κυλάει από τοίχο σε τοίχο, γεμίζοντας ασφυχτικά το wc.
"Ολα έρχονται για αυτούς που περιμένουν", κι εγω περιμενα πολυ, μαλλον πρεπει να τρωω περισσοτερα φρουτα και λαχανικα...
Τραβηξα δυο μυτιές. Το έχω κόψει, σνιφαρω μόνο όταν με πιάνει αυτή η διάθεση. Ποτέ δε με φόβισε η μοναξιά στη ζωή μου. Με φοβίζει μόνο μήπως κάποτε αφήσω τον εαυτό μου να φύγει. Ξέρω ότι αν το κάνω δε θα τρέξω πίσω του. Όπως τρέχουν πίσω μου όλοι οι άλλοι και δε με αφήνουν. Μα τι λεω? Μαλλον την ακουσα για τα καλα...
"Όταν είσαι μελαγχολικός, άνοιξε ένα σακουλάκι ελληνικό καφέ και μύρισέ τον βαθιά" μου είχε πει ο φίλος μου ο Βάγγος λίγο πριν φύγει για Καζαμπλανκα. Τον σκέφτομαι καμιά φορά, όταν απλώνω τα πόδια μου στον καναπέ. Νομιζω οτι χρειαζομαι πεντικιουρ.
Προχθές, με πήρε τηλέφωνο. "Είσαι καλά;" με ρώτησε. "Ναι" ΤΗΣ είπα ξερά. "Σε πιστεύω" είπε και αναστέναξε με ανακούφιση. "Είχες πολύ καιρό να πεις ναι σε κάτι". "Το πιασα το υπονοουμενο αλλα ρώτα τον Αντωνη" αποκρίθηκα, "να δεις πόσα ναι του λέω τώρα που ειναι και επισημα τρελος"
...Ο Αντωνης... Όταν η ζωή μου έγινε ταινία του νέου Ελληνικού κινηματογράφου. Φεστιβαλική. Δε θα ξεχάσω ποτέ όταν πρωτογνωριστήκαμε στο σπίτι μου στα Σεπολια. Καθόμασταν στην κουρελού, με ένα scrabble ανάμεσά μας, βάζοντας λέξεις που θέλαμε να πούμε αλλά ντρεπόμασταν. ΘΕΛΩ, έβαζε ο Αντωνης. ΑΡΑΠΗ έβαζα εγώ. ΦΑΣΟΛΙΑ. ΛΑΤΕΞ. ΛΙΠΑΝΤΙΚΟ. ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ. ΞΕΣΑΛΩΝΑ. ΓΙΑ. "Τί είναι το ΓΙΑ;" με ρώτησε. "Συνδεσμος" του είπα.
Κάποια στιγμή το ποδι μου ακούμπαγε το δικό του, κατά λάθος, πάνω στο παιχνίδι, κάνοντας την αμηχανία μεγαλύτερη. Στο CD player στριφογύριζε το "Round Midnight" γεμίζοντας το σπίτι σαξόφωνο και τζαζ, αναγκάζοντάς με να σηκωθω και να τ αλλαξω.
Στα μεγάλα ποτήρια το γιωματάρι μετατρεποταν σε παγος απ το κρυο, εμείς καθόμασταν αμίλητοι, να κοιτάμε ολόγυρα, να σκεφτομαστε την κοινωνικη κατακραυγη, να νιώθουμε τις υποψίες για το αύριο, να ξεχνάμε το χθες μέχρι το προηγούμενο ακόμα δευτερόλεπτο, να ποθω το σαρκινο καταρτι του."Μείνε μαζί μου" ψέλλισα...Eminem.
Παρατησα το μπουζουκι. Πεινάω, ακουστηκε η φωνη του Αντωνη της ζωης μου απο το σαλονι.
"Ε φαε ενα μαλάκα", του απαντω με αυτοκριτικη διαθεση.
Οι μελαγχολικές στιγμές στη ζωή είναι οι πιό ωραίες. Σε κάνουν να αισθάνεσαι ακόμα πιο ανθρώπινος.
Έτσι νιώθω αυτή τη στιγμή...
Το ξερω οτι περιδιαβαινω καταπληκτικα, χωρις να σημαινει βεβαια αυτο οτι δεν θελω να μου το λετε ξανα και ξανα και ξανα.
