Πρόκληση σε πόλεμο

URF Μεσιέ χαίρετε. σας πετώ>>>>>>>το γάντι στα μούτρα!!! Τι πήγατε και γράψατε για τον άνθρωπο....Και ξέρετε καλά για ποιόν μιλώ. Γιατί υπάρχει δόλος. Καλές γιορτές μεσιέ.

Άγγελος Σπύρου (Αυτή η απάντηση αναρτήθηκε για περίπου 6 ώρες. Μετά ο Α.Σπύρου αποφάσισε να την σβήσει. Δυστυχώς δεν σκέφτηκα να την κάνω κόπι και έτσι την γράφω από μνήμης ίσως έχει κάποιες μικροδιαφορές από το μητρικό κείμενο.) Σε έχω χεσμένο παλιομαλάκα Urf και σένα και τη μάνα σου τη πουτάνα. Κλάνω πάνω στο γενεαλογικό σου δέντρο όπου όλοι σου οι αρσενικοί σου πρόγονοι είναι κάτι πουστάρες του κερατά. Σκατά στον τάφο σου χριστουγεννιάτικα.

URF Μεσιέ? αλλάξατε την απάντησή σας? Πάντως βλέπω πως τελικά δεν είστε τόσο ταπεινό μπλογκ-σε σχέση με την ασημαντότητα σας βεβαίως.

URF Μεσιέ δεν βρίσκω καθόλου ικανοποιητική τη στάση σας εν γένει και απαιτώ αποκατάσταση. Τίνατε χείρα φιλίας και μετά την πήρατε πίσω; πρωτάκουστο!!!!

URF Περιμένω πλήρη αποκατάσταση μέχρι το μεσημέρι αλλιώς θα κλιμακωθούν οι πολεμικές επιχειρήσεις.

URF Μεσιέ

Σταματήσατε να δημοσιεύετε τα μηνύματα μου στο ιστολόγιο σας. Λυπάμαι αλλά θα χρειαστεί να προβώ σε άμεσα κατασταλτικά μέτρα ακόμα και σε χάκεμα του μπλογκ σας. Παρακαλώ ρίξτε μια ματιά στο μπλογκ σας απόψε λίγο μετά την αλλαγή του χρόνου.

ΥΓ
Στο blog μου σας έχω μικρούλικο δωράκι για το καλό του νέου έτους!

Καλές γιορτές Μεσιέ


.

o αξιότιμος κύριος Πίπογλου

Η παρακάτω ιστορία-σεντόνι είναι αποκύημα της εντελώς kinky φαντασίας της Τινκ. Την αφιερώνω στους φίλους και συμπλογκίτες μου toni ,νάνο,eriza, gagg & stilvi, κυρίως για το ξεκάρφωμα αλλά και με πάρα πολύ αγάπη.

Ο κύριος Πίπογλου ξεκινάει την μέρα του με τον ενοχλητικό ήχο από το ξυπνητήρι, να του χαϊδεύει τα αυτιά. Τον έχει συνηθίσει τόσα χρόνια, δεν μπορεί να τον αλλάξει. Σχεδόν το αγαπάει το ξυπνητήρι του, όμως δεν το έχει κάνει ακόμα ποστ. Βλέπεις, τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής μας, πρέπει αυτομάτως να γίνονται ποστ και να εκτίθενται στα σαρκοβόρα και άπληστα μάτια του ευρύτερου μπλογκοκοινού. Είναι υποχρέωση, κάθε σωστού και πρόστυχου μπλόγκερ που σέβεται τον εαυτό του.
Σηκώνεται αργά, νωχελικά από το κρεβάτι κλείνοντας το ξυπνητήρι στοργικά, σαν να αγγίζει το μάγουλο της κυρίας Πίπογλου που βρίσκεται ξαπλωμένη στο πλάι του. Αχ η κυρία Πίπογλου… ο έρωτας της ζωής του, η μάνα των παιδιών του, ο ήλιος που ανατέλλει κάθε πρωί και του φωτίζει την μέρα, το φεγγάρι που λούζει τις νύχτες του και του φωτίζει τον δρόμο ο έρωτ….
-Σπύροοοοοο!!! Με ξεσκέπασες ρε ηλίθιε, κρυώνω!
-με συγχωρείς αγαπημένη μου, δεν το ήθελα, κατά λάθ….
-χρρρρρρρρ….

Χε… η αγαπημένη βυθίστηκε ξανά στον κόσμο των ονείρων και ο κύριος Πίπογλου χαμογέλασε, κοιτάζοντας μια υποψία σάλιου που κυλούσε στο μάγουλο της. «ακόμα και το πρωί, με την τσίμπλα στο μάτι και το σάλιο στο μάγουλο είσαι τόσο όμορφη αγάπη μου» σκέφτηκε, θέλησε μάλιστα να της το ψιθυρίσει στο αυτί όμως, φοβήθηκε μη την πατήσει σαν την προηγούμενη φορά που πήγε να την φιλήσει φεύγοντας κι εκείνη, από λάθος της, ήταν κι από τον ύπνο η γλυκιά μου, του κατέβασε μια αγκωνιά στο μάτι και του το μαύρισε… ας είναι, σκέφτηκε, θα το κάνω ποστ για να θυμηθώ να της το πω-στ το απόγευμα που θα επιστρέψω στο σπιτάκι μας.

Μπαίνει στο μπάνιο για την πρωινή του ανάγκη, αφού πρώτα έχει σημειώσει στο πανάκριβο organizer του με τον πανάκριβο Mont blanc του τις πρώτες ιδέες για ποστ. «μπαγάσα Σπύρο» σκέφτηκε «δεν προλαβαίνεις να ξυπνήσεις και έχεις έμπνευση ήδη!» χαμογέλασε ξανά στον εαυτό του, το χαμόγελο ποτέ δεν το τσιγκουνεύτηκε ο κύριος Πίπογλου, ποτέ και σε κανέναν, ιδιαίτερα αν ο κανένας είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Τι είναι ένα χαμόγελο εξάλλου; Ένα απλό τράβηγμα των χειλιών είναι, λίγο να φανούν τα ολόλευκα δόντια, δεν κοστίζει και τίποτα… όχι πως, αν κόστιζε κάτι θα το υπολόγιζε.. πολλά μπορεί να είναι ο κύριος Πίπογλου, αλλά καρμίρης ποτέ. Ακόμα και στα ζητιανάκια του δρόμου δείχνει πόσο ανοιχτοχέρης είναι, με απώτερο σκοπό βέβαια να τα μετατρέψει σε μελιστάλαχτο και γεμάτο αγάπη και μεγαλοψυχία ποστ στο αγαπημένο του μπλογκ, όμως, ποιος νοιάζεται;! Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα…

Κατεβάζει το παντελόνι της σατέν πυτζάμας του και ώπ! Δεν είναι δυνατόν! Μα κάθε πρωί το ίδιο πράγμα;; σχεδόν ντρέπεται κάθε φορά που αντικρίζει το αντίσκηνο που δημιουργείται στο μποξεράκι του… μα κάθε πρωί; Δεν έχουμε χρόνο για τέτοια ρε γαμώτο! Εξάλλου, τι είναι οι πρωινές καύλες; Τίποτα παραπάνω από «υδραυλικής φύσεως αυταπάτη*» «ουφ, ας είναι»σκέφτεται και πλησιάζει προς τον νιπτήρα. Κοιτάζει στον καθρέφτη, παίρνει μια βαθειά ανάσα και χαμογελάει «ας αφιερώσω 1 λεπτό και στον εαυτό μου, δεν θα χαθεί κι ο κόσμος!» με τρεις αποφασιστικές και γρήγορες κινήσεις, εκτοξεύει ένα λευκό πίδακα σπέρματος κατευθείαν στο σιφόνι του νιπτήρα, συνοδευόμενο από ένα σπηλαιώδες «ωωωωχ» για να μην τον ακούσει ο έρωτας της ζωής του από το διπλανό δωμάτιο, γιατί μετά, ποιος τον ακούει τον έρωτα της ζωής του… Ανοίγει την βρύση, να τρέξει καθαρό νερό και να ξεπλύνει την αμαρτία που μόλις διέπραξε. «τα αγέννητα παιδιά μου, πνίγονται στο σιφώνι» σκέφτηκε και μελαγχόλησε… με λίγες σταγόνες από το λευκό υγρό ακόμα στα χέρια του, τρέχει προς το organizer του «SOS πόσα αγέννητα παιδιά καταπίνουν τα σιφώνια; Note to self: να βρω πιασάρικο τίτλο»

Ντύνεται βιαστικά, βάζει λίγες σταγόνες άρωμα και στρώνει τα μαλλιά του χαμογελώντας στον καθρέφτη. Πάντα χαμογελάει ο κύριος Πίπογλου, πάντα και σε όλους, ιδιαίτερα σ αυτόν που καθρεφτίζεται στον καθρέφτη. Βγαίνει από την πόρτα του σπιτιού του, την κλείνει πίσω του σχεδόν αθόρυβα, κοντοστέκεται για λίγο και παρατηρεί τον ουρανό. Καταγάλανος. Όμορφα. Πολύ όμορφα. Παίρνει μια βαθειά ανάσα, καθαρός αέρας ανακατεμένος με το ακριβό του άρωμα, την αφήνει να βγει από τα πνευμόνια του σταδιακά, νοιώθει ανανεωμένος, ξαλαφρωμένος, ήρεμος, ξαναγεννημένος… «σ ευχαριστώ ουρανέ που με κάνεις να νοιώθω τόσο όμορφα, σ ευχαριστώ…» σκέφτεται, και όσο κάνει αυτές τις όμορφες και καταγάλανες σαν τον ουρανό σκέψεις περπατώντας προς το αυτοκίνητο του, τα αγέννητα παιδιά του, που είναι και η πραγματική αιτία του ξαλαφρώματος που νοιώθει στο (δασύτριχο δίχως καμία αμφιβολία λέμε) στήθος του, κυλάνε αργά αλλά σταθερά στον πλησιέστερο και αγγελικά πλασμένο βόθρο.

*τινκοσημείωση: η «υδραυλικής φύσεως αυταπάτη», είναι κλεμμένη από το παραπέντε του Νοεμβρίου, σελίδα 9, απόσπασμα από την Βίβλο για Αθεόφοβους του Τζομπε Κοβατα (διότι είμαι διαβασμένο κοριτσάκι εγώ και ήθελα να το αναφέρω, αμέ)

πι(Π) ες: φιλαράκο στο χρωστούσα, και η Τινκ

δεν ξεχνάει ποτέ :)

Ρακες με τον Θειο

Ηρθαν κ παλι τα γαμο-χριστουγεννα!ο Μακης κ οι Σακης (φιλοι μου...καλα παιδια!) ειχαν αντικρισει ο ενας τα λαγνο βλεμμα του αλλου πριν 22 χριστουγεννα κ μεχρι κ σημερα καταρριουνται την ωρα κ την στιγμη...Γυριζουν σπιτι κ ριχνουν βλεμματα ο ενας στον αλλο "σε θελω"!Καθε πρωι-απογευμα-βραδυ χαιδευει ο ενας το κολασμενο κορμι του αλλου κ μετα αγκαλιζονται σα να ειναι μικρες παιδουλες κ κοιταζονται στα ματια με βαρεμαρα:

-Παμε καμιαααα βοοολτα;
-Τι λες μωρη εχει ψωλοκρυο εξω!
-ΕΕΕΕλα θα βαλεις το Armani παλτο που σου πηρα!εεεελα παμε παμε παααααααααααααμε
-Σκασε με ζαλιζες αντε παμε δεν γλιτωνω αποψε η τρελη
-Αχ μαρεσει το κρυο νοιωθω σαν πριγκηπισα που ζει το παραμυθι της,οταν θα πεφτει αργα αργα το χιονι κ συ να με εχεις αγκαλιτζ...
-Σακη αν ειναι να αρχισεις παλι της πιπες ντυνομαι κ παμε.

Βολτα με το ψωλοκρυο,ψυχη εξω, τα μαγαζια εχουν κλεισει κ μεις τα γυρναμε σαν τις τρελες κ να κοιταμε βιτρινες...Παρατηρω τα 102020948795060 πολυχρωμα λαμπακια εδω κ κει κ με πιανει πονοκεφαλος, κοιταζω κατι κιτς "αγιοβασιληδες" με την σκαλα κ τουρλωμενο τον κωλο να ανεβαινουν (κ καλα!) στην βεραντα κ σκεφτομαι "μμμ ωραιο κωλο εχει αυτος, μου θυμιζει τον Θειο Βρασιδα!" Ξαφνικα ολο αυτο το κιτσαριο που δινει μια καταπληκτικη ιδεα κ για μια στιγμη νοιωθω παλι παιδουλα!αχ!

-Ρε Σακη ξερεις τι σκεφτηκα;
-Που να ξερω ρε;
-Θα στειλω γραμμα στον Θειο Βρασιδα!
-Χα,χεστηκα.

Τι σκεψη κ αυτη;Αμεσως καβλωσα!Τι να του ζητησω;Εχει να με δει κ καιρο...να ζητησω λεφτα;Τιποτα διακοπες στην μυκονο; Αμαξι;ειναι κ λεφτας ο θειος!αααααχ θα τρελαθω δεν αντεχω θα ρωτησω!

-Σακουλη μου!τι να του ζητησουμε;
-Ξερω γω καμια ρακη...
-Τι να την κανεις την ρακη καλε;
-Να τις πιουμε ρε μαλακα!
-Πινει ο θειος ρακη;
-Πινει
-Ρε συ ζει ακομα αυτος;
-Ναι ρε περσι δεν ειχε παθει το εγκεφαλικο;
-ΑΑ ναι! κ υπαρχει DHL εχει στο χωριο για να του στειλουμε το γραμμα;

Εκει που κοιτουσα αμεριμνος τα πολυχρωμα λαμπιονια κ κατι κα-τα-πλη-κτι-κες κατακκοκινες ΜΠΑΛΕΣ....πεφτει πανω μου μια καργιολα!"προσεχε μωρη που περπατας", "αντε γαμησου μωρη πατσαβουρα" της λεω!

-Μακη λεω να παρω κανενα στινγκ
-Παρε τι μου το λες;
-Ποσο θα ηθελα να ειχα μικροτερο κωλο!
-Ναι θα σου ταιριαζε
-Δλδ με λες χοντρο;ΑΑΑΑ
-Σκασε μωρη τρελη γιατι δεν το ζητας απο τον Θειο να με παει για αναρρωφηση;
-Θα με πει χοντροοοο
-Αφου εισαι τι κλαις;

Γελουσα σαν υστερικος με το τελευταιο αστειο γιατι ο Σακης ειχε βαλαντωσει στο κλαμα, μπαινουμε στο μπαρακι...ενας κουκλος bartender να με κοιταει με βλεμμα λαγνο...ελιωσα!Ο Σακης για να με πικαρει χορευε πανω στην μπαρα, εγω χεστηκα ζαχαρωνα το τεκνο...ο bartender χαμογελασε σαν χαζο οταν τον ρωτησα που ειναι η διευθυνση του, με τα πολλα μου γραφει κατι σε ενα χαρτακι κ με κερναει κ ενα σφηνακι κ μου λεει "μολις τελειωσεις το σφηνακι ελα σπιτι μου", κοιταζω τον Σακη που ειχε γινει ντιρλα πανω στην μπαρα κ φωναζε "θελω να πιω ρακες με τον θειοοο" κ με εκανε ξεφτιλα στο τεκνο, τον περιμαζωξα κ με πικρα κοιταξα το χαρτακι που εγραφε "τα αρχιδια μου θα παρεις!" πως να τα παρω τωρα μωρο μου με την τρελη που εχω μπλεξει....;

παμε σπιτι, ο Σακης ξερναγε στο πατωμα κ γω τον κοιτουσα κ σκεφτομουν ολα αυτα τα χρονια παντα τοσο μεγαλο κωλο ειχε;

-Μακη το εγραψες το γραμμα;
-Ναι
-Τελικα παει DHL;
-Σκατα παει ξερω γω;
-Αλλαξες γνωμη παλι στην αθηνα θα κλειστουμε παλιοτομαρο;

Σηκωθηκε εβαλε στο στερεοφωνικο το "Bongo King" κ αρχισε να κουνιεται μπροστα του με νοημα...Δε γαμιεται καλα ειναι κ στην αθηνα τι τις θελαμε τις Ρακες με τον Θειο;!

Για ενα δονητη (σορυ μαθ)

ηΜΟΥΝΑ που λες σε ενα αεροδρομιο στο Αμερικα για..."δουλειες", το ταξιδι υπεροχο αλλα η σαμπανια δεν ηταν σε θερμοκρασια δωματιου...τελοσπαντων οταν πηγα λοιπον ο μπλογκερ να παραλαβω τις βαλιτσες μου τι ειδα?!!!εναν ενστολο να με περιμενει με ενα οπλο ΝΑ! (με το μπαρδον ε) Οπως ηταν φυσικο αλλωστε πανικοβληθηκα!Ηθελα να τσιριξω αλλα φοβομουν μην δημιουργησω σκηνη. Μου λεει στα αμερικανικα (τα οποια ομιλω απταιστως) "φολοου μι πλιζ" τι να κανω ο κακομοιρος πηγα κ αυτο που αντικρισα ηταν ανω ποταμων!η πανακριβη Loui Vuiton μου ανοιγμενη βαναυσα πανω σε ενα πενταβρωμικο τραπεζι...κρατηθηκα μην κλαψω κ με εμφανη πικρα ρωτησα..."Γιατιιιιιι???!!!!" Λοιπον να μη σας τα πολυλογω αγαπημενο κ πιστο μου κοινο (αφου οπως ξερετε σιχαινομαι την πολυλογια...) μου εξηγησε το ΟΡΓΑΝΟ οτι επρεπε να ακινητοποιησουν αμεσα την Vuiton μου γιατι εντοπισαν μια ασυνηθιστη κινηση στο εσωτερικο της κ αυτο που ειδα μετα ο μπλογκερ ηταν πια ανηκουστο!Βγαζουν κατι απο το εσωτερικο της πανακριβης βαλιτσας μου κ με ρωτουν "ειναι δικος σας αυτος ο δονητης?" ε οχι πολυλατρεμενο μου κοινο εκει δεν αντεξα,ξεσπασα σε γοερα κλαματα κ τα τομαρια ξερετε τι εκαναν?με εσυραν σε ενα σκοτεινο κ υποπτο δωματιο κ....μου πηραν απο τυπωματα...κ απο τα 10 δαχτυλα...το λεω κ μου σηκωνεται η τριχα!κ θα με εχουν λεει φακελωμενο μεχρι τα 110 μουυυ ουυυ ουυ.
Ναι αλλα αγαπημενο μου κοινο για τα λεμε κ τα συκα ΣΥΚΑ εγω το φχαριστηθηκα!παντα ηθελα να μπαινω σε αυτη τη χωρα κ να δειχνω τον δονητη μου!80 ευρω τον ειχα αγορασει!
μακαρι να βγουν κ τα δικα σας ονειρα πραγματικοτητα!

Για λίγα δευτερόλεπτα ηδονής

Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν αξίζουν όλα αυτά που κάνουμε για να νιώσουμε ηδονή, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, και προβληματίζομαι πολύ.

Και προβληματίζομαι ακόμη περισσότερο, όταν θυμάμαι ότι η Άντζελα Δημητρίου είχε δηλώσει πριν μερικά χρόνια ότι "στο μέλλον θα κάνουμε τα ΠΑΝΤΑ για μερικά δευτερόλεπτα ηδονής"

Πάντα με απασχολούσε αυτό το "ΠΑΝΤΑ" της Άντζελας. Δεν είναι τυχαίο που η Άντζελα έχει χαρακτηριστεί από πολλούς Κρητικούς σαν "η τραγουδίστρια της μάσκας και της πολυπλοκότητας ". Τι να εννοούσε άραγε με τον γρίφο αυτό, ποια μυστικά να κρύβει μέσα της αυτή η μαγική λέξη? Η καλπάζουσα φαντασία μου έχει δώσει πολλαπλές και ποικίλες ερμηνείες στη ρήση αυτή, οι οποίες κατέληγαν ΠΑΝΤΑ σε έντονες εκσπερματώσεις, τις περισσότερες φορές με την εικόνα της Άντζελας αγκαλιά με ένα πάντα.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν αξίζει να κυνηγάμε την ηδονή, αλλά αυτό που σίγουρα αξίζει είναι να μπορούμε να κυριαρχήσουμε στις ορμές μας. Πόσο πιο όμορφος και αγγελικός θα ήταν ο κόσμος μας αν οι άνθρωποι μπορούσαν να αντισταθούν στους πειρασμούς της σάρκας και καταπίεζαν την αναπαραγωγική της ανάγκη !

Αρκεί να σκεφτείτε πόσοι συνάνθρωποί μας δεν θα είχαν υπάρξει ποτέ αν οι γονείς τους είχαν μεγαλύτερο αυτοέλεγχο και θα συμφωνήσετε μαζί μου.

Ρε παιδια

να οργανωθουμε!

Νανε, παρε το αλλαγες φυλου δεν γινονται το σαββατο,
Τινκ, εσυ το δε γαμας που δε γαμας, δεν πας για κανα ψαρεμα?
Δεν τον προλαβαινουμε κι ολας...
Gagg, εσυ γιατι λουφαρεις? Ειναι καποια πραγματακια που πρεπει να γινουν...
Eriza, ολο χαχαχα και χουχουχου, απο δουλεια μηδεν.
Το δυσκολο ειναι να εχεις διαρκεια στο παιχνιδι σου.

ΟΛΑ ΕΓΩ ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΩ Σ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ???

Η Μαλακία και ο Αυνανισμός

Υπάρχει η Μαλακία και ο Αυνανισμός . Πολλοί νομίζουν ότι είναι το ίδιο.

"Οι πολλοί όμως είναι πάντα λάθος", όπως έχει πει και η Άντζελα Δημητρίου.

Στην πρώτη περίπτωση έχουμε απλά την έκφραση της σεξουαλικότητας του ατόμου μέσω της χειροπρακτικής. Η συνειδητή αυτή έκφραση που πηγάζει από ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις, επιθυμίες, βίτσια, κλπ. είναι ότι πιο χρήσιμο υπάρχει στον πολιτισμό μας, γιατί μας προστατεύει από ανεπιθύμητες γεννήσεις, γνωριμίες, βιασμούς, υπερτροφίες προστάτη, κλπ.

Η δεύτερη περίπτωση, ενώ φαινομενικά μοιάζει, κατά βάθος διαφέρει σημαντικά από την πρώτη. Η ειδοποιός διαφορά είναι ο αυνανισμός μπορεί να πηγάζει από οτιδήποτε.

Ο Αυνάνας, σε αντίθεση με τον Μαλάκα, αυνανίζεται με τα πάντα. Για αυτόν κίνητρο αυνανισμού γίνεται με μεγάλη ευκολία η επικαιρότητα, ο καιρός, τα εμπορικά κέντρα, ένα βότσαλο, ένα φλυτζάνι καφές, ένας ραπιδογράφος, οι γάλλοι διαφωτιστές του 18ου αιώνα, ένας κουτσός γκανέζος φακίρης, κλπ. Ο Αυνάνας απλά θέλει να αυνανιστεί και θα το κάνει με οποιαδήποτε αφορμή, σε οποιοδήποτε χώρο και σε οποιαδήποτε στιγμή. Ο Αυνάνας είναι τρομέρα επικίνδυνος για τους γύρω του, ειδικά για όσους είναι απρόσεκτοι ή χαζεύουν, γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να τους λερώσει με τα κολλώδη εκκρίματά του, αποτέλεσμα του αδιάκοπου και ακατάβλητου αυνανισμού του.

Γιαυτό να έχετε το νου σας στους Αυνάνες, ψάξτε λίγο τους γύρω σας και κυρίως, αν αντέχετε, ψάξτε λιγάκι τον εαυτό σας.

Η Κατσαρίδα

Ήταν ένα ζεστό, υγρό, καλοκαιρινό βράδυ. Καθόμουν αμερόληπτος στο σαλόνι του σπιτιού μου και απολάμβανα ένα φρέντο καπουτσίνο αλ ντέντε ντε λα κρουά με μπόλικο σιρόπι κρεμμυδιού, και ξαφνικά ακούω έναν ανατριχιαστικό θόρυβο, με πηγή την εξώπορτα (ασφαλείας και εξοπλισμένη με αερο-στοπ στο χρώμα του ξύλου), σαν μια γιγάντια φτερωτή κατσαρίδα να προσπαθούσε να χωρέσει κάτω από την μικροσκοπική χαραμάδα της πόρτας.
Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι γίνεται μια ΓΙΓΑΝΤΙΑ ΦΤΕΡΩΤΗ ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ είχε εισβάλει στο υπέροχο και πεντακάθαρο διαμέρισμά μου και πετούσε χαρούμενη και ανέμελη δεξιά και αριστερά, προκαλώντας μου αλλεπάληλες κρίσεις πανικού συνοδευόμενες από τρομαχτικά ουρλιαχτά και τσιρίδες τρόμου.

Μετά από 20 περίπου λεπτά και με τη χρήση απαγορευμένων ουσιών κατάφερα να ηρεμήσω και αποφάσισα να σταθώ σαν ΑΝΤΡΑΣ απέναντι στον εισβολέα. Έριξα ένα διάφανο νεγκλιζέ επάνω μου, καθότι γυμνός, καθότι καλοκαίρι, για να μειώσω τις πιθανότητες σωματικής επαφής με το σιχαμερό έντομο, οπλίστηκα με το καλύτερο και πιο αποτελεσματικό όπλο για κατσαρίδες : λαστιχένια σαγιονάρα με επίπεδη σόλα, και περίμενα. Περίμενα να κουραστεί ο εισβολέας και καταπατητής του ιδιωτικού μου χώρου ώστε να του την φέρω πισώπλατα και ύπουλα, σαν πραγματικός άντρας.
Κάποια στιγμή το έντομο αποφάσισε να ερευνήσει από κοντά την υφή του καλοριφέρ της κουζίνας και κάθισε αναπαυτικά στην πάνω δεξιά γωνία του. Ήταν η ευκαιρία που περίμενα. Μάζεψα ότι απομεινάρια θάρρους και ψυχραιμίας μου είχαν απομείνει, ζύγισα καλά τη σαγιονάρα στο χέρι μου και σημάδεψα με πολύ προσοχή. Πάντα έλεγα ότι οι κατσαρίδες είναι σαν τα άρματα μάχης στον πόλεμο, έχεις μόνο μία ευκαιρία να τα καταστρέψεις : την πρώτη.

Το χτύπημα ήταν τόσο δυνατό που την έκοψε σε τρία μεγάλα κομμάτια και πάρα πολλά μικρότερα που διασκορπίστηκαν παντού προκαλώντας μου ρίγη ανατριχίλας. Μετά από μισή ώρα που σταμάτησαν να τρέμουν τα γόνατά μου έσκυψα για να δώ από κοντά το τέρας. Ξαφνικά το ένα κομμάτι (ο κορμός με τα πόδια) κουνήθηκε σπασμωδικά λες και ήθελε να με τρομάξει. Φυσικά τρόμαξα ξανά και άρχισα να τρέχω και να ουρλιάζω αλλόφρων μέσα στο σπίτι.
Κάποια στιγμή που συνήθλα μάζεψα με προσοχή όλα της τα κομμάτια και τα πέταξα στα σκουπίδια.
"Ουστ, να πας από κει που ήρθες και να μην ξανάρθεις" σκέφτηκα από μέσα μου. Άφησα όμως το παράθυρο του μπάνιου ανοιχτό μπας και ξανάρθει μετεσαρκωμένη σε καραβίδα γιατί έχω τάξει σ'έναν φίλο καραβιδομακαρονάδα από τα χεράκια μου.

Για την έμπνευση ...

Κλειτοριδα

Μια κλειτοριδα χτυπησε το τζαμι μου. Τραβηξα μια γρηγορη εντικτωδως μα σαν με κοιταξε εσκυψα το κεφαλι ακριβως την ωρα της (προωρης) εκσπερματισης. Γελασε μαζι μου.
Ανοιξε το παραθυρο να μπω, με διεταξε.
Σκουπιστηκα βιαστικα στο παντελονι μου.

Ανοιξα. Γλιστρησε στον τοιχο. Ηταν προφανες οτι ειχε υγρανθει με την παρτη μου.
Ελουσε μια παλια φωτογραφια, μα αυτα δεν ηταν υγρα, μιλαμε για ολοκληρο ποταμι.
Το λαστιχενιο ενστικτο ξανα. Εμείς οι δυο αντικριστά, να αυνανιζόμαστε λουσμένοι στα υγρα. Περίεργο πόσος καιρός έχει περάσει, δεν έχει φυγει η γαμημενη η μυρωδια απ το δωματιο...

Θελεις χορο? ρωτησε με αφελεια επαγγελματικη.
Εχεις ωραια χειλη, της ειπα αποφευγοντας να απαντησω. Ποιος ξερει ποσο τον χρεωνει το χορο σκεφτηκα.
Παλιοεβραίε, αποκριθηκε βεντουζώνοντας στο ξυλινο πατωμα σαν σαλιγγαρι.

Το βλεμμα της επεσε στο μοριο μου.
"Το υπολοιπο, πού ειναι?" ειπε ύστερα από λίγο, σαν να με κορόϊδευε. Έπειτα ξέσπασε σε τρανταχτό γέλιο. Θύμωσα. Αυτή συνέχισε να γελάει, πέταξε ψηλά το πέπλο της, με έλουσε (αντε παλι, τι διαολο? με το κιλο χυνει αυτη?), με έκανε να γυρίσω το κεφάλι, να δακρύσω, να κλείσω τα μάτια, να μη δω τη γύμνια της (ειχα αρχισει να ποναω καθοτι την ειχα κανει σφεντονα).

Ύστερα, κρατωντας την κοιλια της απ τα γελια, τό 'σκασε σαν περιδιαβαινομενος αγγελος.

Αφησα το παραθυρο ανοιχτο μηπως και ξεβρωμισει.

GUEST STARRRRRR!!!!!

Vasiliss Adamopouloss: Apotrixwsiss

Δε κλανετε? Προβλημα,προβλημα!

Χθες πεθανε ο γιος του κυρΒαγγελη που εχει το μαγαζι με τα εσωρουχα στη πλατεια αλλα χεστηκα.Ας προσεχε το μαλακισμενο να φοραγε καποτα να μη κολλουσε Aids.
Στο θεμα μας ομως τωρα.Μα καλα τοσο μαλακες ειναι αυτοι οι ομοφυλοφυλοι ηθελα να ξερα.Και εξηγουμαι.
Χθες ειχα παει με τη γυναικα του κολλητου μου και το μωρο τους για καφε σε ενα πολυσυχναστο μερος,ετσι γα το ξεκαρφωμα,μη φανει οτι τη πηδαω κιολας.Σου λεει τη πηδαει και την φερνει στο Δε Κωλ για καφε?
Δε γινεται!
Εδω ερχονται μονο τα νο-μι-μα ζεβ-γαρ-ια!.
Τελοσπαντων ,καθομαστε παραγγελνω εγω ενα διπλο με γυρο απ’ ολα,η Μαρια ενα διπλο με γυρο απ’ ολα αλλα χωρις τζατζικι ,γιατι κανει διαιτα...μας κοιταει η μονοφθαλμη σερβιετορα με γουρλωμενο ματι και ψελλιζει μεσα απο τα στραβα της δοντια «μα κυριε εδω ειναι καφε,διπλα ειναι το μαγαζι με τα φαγητα,παραδιπλα το μπαρ και πιο κατω το σινεμα,και πιο κατ..» .
«Στα αρχιδια μου της λεω,πολυχωρο δε θελατε δεσποινις Δεμολ(διαβασα το ονομα της στο καρτελακι που ειχε καρφιτσωμενο)??και που εισαι φερε και μια Daily Mirror απο το περιπτερο καθως ερχεσαι»..
« Το μωρο θελει κατι?»
Εδω ειναι τα δυσκολα,δε μιλαει κιολας το σκασμενο ,6-7 μηνω εναι.
«Εεε μια καρυδοπιτα!» λεει η Μαρια.
«Ενα παγωτο!.» λεω εγω για να το παιξω και πατερας του,μη καρφωθουμε.
«Ωραια μια καρυδοπιτα με παγωτο λοιπον!» παιρνει τη μικρη της εκδικηση η μονοφαλμη σερβιετορα.
Ειχε περασει κανα μισαωρο,εγω ρουφαω δυνατα τις σταγονες τζατζικιου απο το χαρτι ,η Μαρια διαβαζει το τιμοκαταλογο στο μικρο για να μαθαινει και παραδιπλα ενας καθωσπρεπει κυριος,με το γκρι του σακκακι,το πουρο του,την εφημεριδα του,το χρυσο του ρολεξ,το λαπτοπ ανοιχτο στο πλαι.. κυριοςς με το ρο κεφαλαιο.

Αλλα μια στιγμη! Τι βρωμα ειναι αυτη? Γυρναω στη Μαρια τη κοιταω στα ματια και της λεω
«Μαρια ,ο μικρος χεστηκε!σα κλουβιο αυγο μυρισε»
Του βγαζουμε το μπεμπιλινο,το απλωνουμε αναποδα πανω στην εφημεριδα,τιποτα!
Καθαρος κωλος,αστραπ.. οι,οι,οι λαθος.
Τοτες γυρναω στο καθωσπρεπει κυριο και του λεω
«Συγνωμη κυριος αλλα μηπως κλασατε?»
«Ναι ,μου λεει και θα ξανακλασω αν θελω»
«Και παλι συγνωμη και με ολο το σεβασμο στο χρυσο ρολεξ,αλλα δε ξερετε οτι σε αυτες τις θεσεις απαγορευεται το κλασιμο κυριε?»
«Δεν απαγορευεται εδω,απεναντι απαγορευεται» μου απαντα κοφτα.

Κοιταω απεναντι και βλεπω φατσες χαρωπες,να σφιζουν απο υγεια,ολοι με μια ταπα στο κωλο.μπλε γα τους αντρες,ροζ για τις γυναικες! Αυτα εναι μαγαζια!..ειχε δικιο εν μαιρη ο διπλανος μας.Αλλααα..
«Τουλαχιστο μπορειτε να κλανετε απο την αλλη μερια κυριε? Εχουμε και μικρο παιδι εδω,δε το φεραμε σε αυτο το κοσμο για να το κλανουνε αγνωστοι στα μουτ..ΠΡΑΦ! Με ξανακλασε!

Τεσπαν να μη τα πολυλογω,-αρκετα βρωμισε το ποστ μου αλλωστε-μας εκλανε επι ενα μισαωρο ο ατιμος.Και τα ιδια γινονται παντου ε,οχι μονο στο ΔεΜολ. Και στο μετρο κλανουν ελευθερα ,και στις ουρες στην εφορια,και παντου! Ελλαδα αγαπητοι μου φιλοι!

Που ηθελα να καταληξω? Α ναι! Οτι δε προσεχουμε το κωλο μας.Γι αυτο και ο γιος του Κυρβαγγελη κολλησε ειντζ και πεθανε χθες..την ημερα κατα του Αids!!!!.ειρωνικο ε?
Τα σχολια δικα σας αγαπητοι μου.Παω να κλασω στη τουαλετα και επιστεφω

ο Αγγελος της γειτονιας σας.

Έχεις μωρό? Πρόβλημα σου!

Κάποια στιγμή ήταν η παγκόσμια μέρα κατά του aids. Στ αρχίδια μου, τι με νοιάζει εμένα; Ας προσέχανε. Με ανησυχεί περισσότερο που δεν προφυλάσονται καθόλου οι γύρω κι όλο τεκνοποιούνε. Ρε παιδιά, γαμάτε λίγο πιο προσεχτικά..

Και εξηγούμαι:

Βρέθηκα με τον γκόμενο σε μια καφετέρια σήμερα. Καθήσαμε σε έναν ωραιότατο καναπέ όχι τόσο για την άνεση του κανα-πέος, περισσότερο για να μπαλαμουτιαζόμαστε που και που. Αφού έχουμε παραγγείλει, ένα τζιν λεμόνι για μένα και ένα ουίσκυ για εκείνον, και αφού έχω περάσει όσο πιο διακριτικά γίνεται το χέρι μου μέσα από το παντελόνι του, κάθεται απέναντι μας ένας σωστός, μελωμένος, καθωσπρέπει οικογενειάρχης με την συμβία και το τέκνο τους… Όλα καλά, μέχρι που το παιδάκι άρχισε να φωνάζει, να κλαίει, να στριφογυρίζει το κεφάλι του σαν την Λίντα Μπλαίρ στον εξορκιστή (βοήθεια μας). Παρόλο που με έκοψε στο καλό, του ζήτησα ευγενικά αν μπορεί να κάνει το μωρό να σωπάσει, ωστόσο εκείνος με αγνόησε επιδεικτικά. Προσπάθησα να επικεντρωθώ στο φούσκωμα του παντελονιού του γκόμενου, όμως οι τσιρίδες του σκασμένου δεν με άφηναν να συγκεντρωθώ. Παρακάλεσα ξανά με όση υπομονή μου είχε απομείνει τον σωστό, μελωμένο, καθωσπρέπει οικογενειάρχη αν μπορεί να του βουλώσει το στόμα, κι εκείνος χαμογελώντας μου απάντησε:

"δεν έχεις καταλάβει ότι είμαι οικογενειάρχης, σωστός, μελωμένος και καθωσπρέπει, θα έπρεπε να με σέβεσαι"

Φύγαμε νωρίτερα απ ότι υπολογίζαμε λόγω… αυξημένων δολοφονικών τάσεων(πούστη Ηρώδη)

Κονκλούζιον1: τα μωρά σας, κρατήστε τα μακριά από τις καφετέριες. Για τα μωρά, υπάρχουν παιδότοποι.
Κονκλούζιον2: προσέχετε πως γάματε παιδιά… προφυλαχθείτε ή τραβηχτήτε εγκαίρως

σε ευχαριστώ κοσμαγάπητε. Είσαι η έμπνευση μου.

Άσκηση: 1) Μπορείς να γράψεις με τις παρακάτω λέξεις μία ιστορία ;Μην ξεχάσεις να βάλεις τίτλο κι αν θες ζωγράφισε κάτι.

(Πεταλούδα, λιακάδα, μελωδίες, φίλοι, γέλιο, φωτιά, άνοιξη, περιδιαβαίνω, καρδιές, αγάπη, άγγελος, νύχτα, ψυχές).

Συλλέκτης όμορφων λουλουδιών.

Μέσα στου χειμώνα την καρδιά ταξίδεψα και έψαξα να βρω την άνοιξη, τη φωτιά, τη λιακάδα, την αγάπη και το γέλιο.

Κι εκεί συνάντησα εσένα άγγελέ μου, να ξεπροβάλλεις σαν πεταλούδα της πρώτης λιακάδας που κάνει δειλά δειλά την εμφάνισή της.

Έψαχνες για όμορφα λουλούδια , ήθελες με αυτά να φτιάξεις το πιο όμορφο μπουκέτο του κόσμου, όλοι να μιλάνε για αυτό κι όλοι να σε ρωτάνε πού το βρήκες και πώς το έφτιαξες τόσο όμορφο.

Οοοο κι εσύ αγγελέ μου χτυπούσες τα φτερά σου με ικανοποιήση και έλεγες: «δεν κάνω τίποτα, απλά ψάχνω και βρίσκω τα πιο υπέροχα λουλούδια, τα βάζω όλα μαζί, ταιριάζοντας τα χρώματα και τότε βγαίνει το πιο όμορφο μπουκέτο του κόσμου!».

« Και τα αγαπάς αυτά τα λουλούδια;»,σε ρωτάγανε. «Φυσικά είναι τα δικά μου λουλούδια, εγώ τα βρήκα!», απαντούσες. « Και τι ξέρεις για όλα αυτά τα λουλούδια....», «μμμμμ είναι πολύ όμορφα», έλεγες. «Και τα νιώθεις αυτά τα λουλούδια;». «Αν τα νιώθω; Ναι πώς δε τα νιώθω. Εγώ είμαι ένας ευαίσθητος άγγελος που ξέρω να μιλάω για την αγάπη και το μίσος, για την άνοιξη και το χειμώνα, για την παγωνιά και τη λιακάδα, για τα ηλιοβασιλέματα , για τα παιδιά, για τους φτωχούς, για τους παππούδες. Είμαι ένας άγγελος που περιδιαβαίνω σε λιβάδια πανέμορφων λουλουδιών, είμαι ένα αγγελος που κάνει τις καρδιές των ανθρώπων να σκιρτούν σε κάθε μου λέξη, είμαι ο άγγελος της αγάπης, είμαι ο αγγελός σας, ο δικός σας κοσμοαγάπητος άγγελος. Φίλοι μου τα πουλιά, οι μελωδίες της νύχτας, οι ελπίδες της ζωής, το γέλιο των παιδιών, οι αέναες ψυχές , φίλοι μου εσείς και τα πανέμορφα λουλούδια μου.....σας ευχαριστώ ,θα είμαι για πάντα δικό σας, πάντα θα σας προσφέρω αυτά τα πανέμορφα μπουκέτα!

Υ.Π.Βαριόμουν να ζωγραφίσω.

Συμβιβασμενες ελευθερίες (3.12.2007)

Μια εποχή ακομα... (1.12.2007)

μονομαΧΥΣΑΜΕ

εδώ, η τινκ και ο κοσμαγάπητος, δίνουν μια άνιση μάχη.

όλα είναι θέμα μεγέθους.

ο κοσμαγάπητος νίκησε, διότι την είχε μεγαλύτερη (την τσιπούρα)

λορντ χεβ μερσι ον αουρ σοουλς.

δι εντ.

ιστορία χωρίς τέλος(και χωρίς λογοκρισία)

Λατρεμένε μου Κοσμαγάπητε

παίρνω το θάρρος να αναδημοσιεύσω το αρχικό κείμενο straight from your blog, μια και εσύ αποφάσισες να αυτολογοκριθείς....

πολύ στεναχωρέθηκα λατρεμένε μου... δεν σου φτάνει η λογοκρισία του moderation στα σχόλια, απο την οποία καθαρή την βγάζουν μόνο όσα έχουν αρκετά σάλια ώστε να σου εξυψώσουν το ηθικό (ίσως και τίποτα άλλο) αλλά αποφάσισες να αυτολογοκριθείς κι εσύ ο ίδιος..






μα γιατί αγαπημένε μου;; γιατί;

μη φοβάσαι λατρεμένε μου

εγώ θα είμαι δίπλα σου!

Post: Ιστορια με Τελος (28.11.2007)

Post: Ιστορια χωρις τελος (27.11.2007)

κατά-γα-ματα

-τι θέλεις πάλι;
-έτσι πέρασα, απλά για να στον ακουμπήσω λίγο
-είναι αργά, έχω και πονοκέφαλο
-το ξέρω, μα ήθελα να στο χαιδέψω λίγο
-δεν βαριέσαι;
-μπα, τόσες κάβλες έχω
-χώστο άντε, κάτσε να ανοίξω λίγο τα πόδια μου
-δυό τρεις φορές θα στο βάλω μόνο
-θα σου δώσω και κώλο, μη σκιάζεσαι
-είσαι πολύ καυλή-κάτσε να βγάλω το λιπαντικό…

...Κι ο χρόνος κυλάει ακόμα γελαστός, χαμογελάς μαζί του βιαστικά μα κρύβεσαι.. πρόσεξε μη σε πάρουν τα σκάγια... καρντιά μου...

Κολληστε μας ενσημα τουλαστιχον!!!

Τις προαλλες, επεσα τυχαια σε εναν μπλογκερ (συναδελφο του νανου δηλαδη) ο οποιος κραύγαζε απελπισμενα για τη φοβερη πιεση που του ασκειται τελευταια.

Βαρεθηκε να υπομενει ελεγε σπαρακτικα.
Λαχταρουσε να ξαποστασει στα καθαρια νερα να κολυμπησει ελεγε. Κουραστηκε να παλευει. Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε στρατιώτες. Υπάκουοι σε διαταγές, ελεγε.

Δίνω αναφορά σε κάποιον, που δίνει σε κάποιον άλλον, που δίνει σε κάποιον παραπάνω, χωρίς να ξέρω που είναι η κορυφή της πυραμίδας. Κάθε μέρα, χωρίς τέλος, χωρίς έλεος, ελεγε.

Λέγονται "εταιρείες". Λέγονται "δουλειές". Λέγεσαι "εργάτης", "υπάλληλος", "στέλεχος". Υπακούς. Καλός και πιστός, ελεγε.

Να μη σας τα πολυλογω εκλαιγε ο ανθρωπος, τον λυπηθηκε η ψυχη μου. Αυτος, σκεφτηκα, πρεπει να ειναι σκλαβος του κάματου.
Να μην προλαβαινει ουτε την αναγκη του να κανει ο ανθρωπος...

Απο τοτε εμπαινα καθε μερα και τον διαβαζα προσεκτικα.
Εχει γραψει 300 ποστ μεσα σε 20 μερες ο φουκαρας...
Δεν προλαβαινε να τελειωσει το ενα ποστ και εβαζε 'coming up' για το επομενο. Και ποστ βαρβατα ε? Μιλαμε για πανω απο 1000 λεξεις τη φορά.
Κοινοτοπες μαλακιες βεβαια, αλλα οπως και να το κανεις, 1000 λεξεις ειναι αυτες...

Ασε τους συνδυασμους με λινκ σε προηγουμενα ποστ του... χαμος. κωλοδουλειά. Βαλε και την ταξινομηση σε αγαπημενα ποστ και μη, την αναγνωση και εγκριση των σχολιων... ενα τραγουδι για καθε ποστ... πού το πας αυτο?

Και τελικα ΚΑΤΑΛΑΒΑ!
Και ΕΞΟΡΓΙΣΤΗΚΑ:
ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΣΕ ΕΤΑΙΡΙΑ ΜΠΛΟΓΚ Ο ΤΥΠΟΣ!
Τον εχουνε ΠΗΔΗΞΕΙ τον ανθρωπο.
Και το ΚΑΤΑΓΓΕΛΩ!

ΥΓ: Θα τα γραφα στο μπλογκ του αλλα το αφεντικο του εχει βαλει moderation μιλαμε. Σε κανα υπογειο θα τον εχουν ποιός ξερει υπο ποίες εργασιακας συνθηκας...

ΥΓ2: Το γραφω και δεν μπορω να το πιστεψω. Που μπορει να φτασει η απληστια και η εκμεταλλευση. Καθεστε?
Δεν εφτανε το ενα μπλογκ, του ανεθεσαν και αλλο!!!

Θανατος στ αφεντικα δεξια κι αριστερα!!

10 ΛΕΠΤΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΘΑ ΧΥΣΩ ΠΑΝΩ ΜΟΥ Κ.ΑΓΓΕΛΕ

σκηνή: 2017,σε ενα "πεζοδρομιο" καπου στο κεντρο της Αθηνας.Κανει κρυο,ειναι Ιουνιος,τα χερια μου στις τσεπες με το ενα αγγιζω το δερματινο μου πορτοφολι.Το ανοιγω.Με τα χερια ζεστα απο ..επαγγελματικη(;) διαστροφη ,χαιδευω τη φωτογραφια Του.

Ακριβως απεναντι στεκεται αυτη."40 ευρω καυλιαρη και ειμαι δικια σου". "Ασε μας μωρη ,πατσαβουρα"Αυτοκινητα παιρνουν απο μπροστα της...σταματουν για λιγο και συνεχιζουν.Δε θα ειναι πανω απο 20 ετων μα μοιαζει με 40.Βλεπεις η πορνεια δε ταλαιπωρει μονο τη ψυχη μα και το σωμα.Καθως τη κοιτω τη φανταζομαι πως θα εμοιαζε πριν δεκα χρονια...Οχι πανω απο δεκα ετων,ξανθα μαλλια πιασμενα σε καλοφτιαγμενη πλεξουδα που πεφτει στη πλατη.Ματια μπλε,χωρις αισθημα...(αγγελικο ποστ φτιαγμενο πριν δεκα χρονια,2007)"

4ο ευρω καυλιαρη και ειμαι δικια σου"Μ ε ενα μαυρο μικρο φορεμα,απο γυαλιστερο δερμα περασμενο αχαρα πανω στο κορμι της.Οι ρωγες τις εντονα ερεθισμενες,τοσο που θα τις προσεχες ακομα και αν προτιμουσες τα δασυτριχα αρρενωπα στηθη.Ερχεται προς το μερος μου.Στεκεται απεναντι μου.Με κοιταει στα μα..τσεπη με το παραφουσκωμενο.. που..ρτοφολι.

"40 ευρω καυλιαρη μου και ειμαι δικια σου""Τι θα μου κανεις;""Οτι θες εσυ καυλα μου,πιπα,πισωκολλητα.""Ναι ,αλλα να σε ρωτησω κατι,γιατι κανεις αυτη τη δουλεια;"Mε κοιτα με βλεμμα απορημενο,μη ξερωντας τι να μου απαντησει.Ισως να χαιρεται που καποιος της μιλαει!"Με 40 ευρω καυλιαρη τα κανω ΟΛΑ."οι ρωγες τις ερεθιζονται περισσοτερο."Απο που εισαι;" τη ξαναρωτω εχω φαει κολλημα.

"Για σενα καυλιαρη ,κανω και τη σταση "κουλουρι". μου απαντα απορημενη που καποιος σα και εμενα της δινει τη σημασια που εψαχνε!"Ποια ειναι αυτη;δε τη ξερω!" της απαντω καθως ο νους μου ταξιδευει στις σελιδες του καμασουτρα που ειχα αγορασει απο ενα πλανοδιο στο ταξιδι μου στο θιβετ."Αν μου δωσεις 10 ευρω και περιμενεις πεντε λεπτα θα σου δειξω".Της τα δινω."θα περιμενω εδω να μου δειξεις Ε;" της φωναζω καθως εχει ηδη απομακρυνθει....

Εχουν ηδη περασει 4 λεπτα και 52 δευτερολεπτα,ανυσηχω! μα τοτε τη βλεπω να ξεπροβαλλει απο τη γωνια μασουλωντας ενα σουσαμενιο κουλουρι και κρατωντας μια πλαστικη μπλε σακκουλα."Τι εγινε ;" τη ρωταω."τι να γινει καυλιαρη μου;εχω ξελιγωθει στη πεινα 3 ωρες ορθοστασια για μερικα γαμησια""ΚΑΙ ΕΓΩ;""α,ναι "μου λεει" σου αγορασα και σενα κατι,να παρε ",και μου δινει τη μπλε σακκουλα."Μεσα θα βρεις τσοντοπεριοδικα εχουνκαι dvd ταινιες ουγγαρεζικες αντε καυλιαρη μου πηγαινε σπιτι σου να τη βρεις μονος σου και ασε με εμενα να κανω τη δουλεια μου επιτελους!""Ειναι καλε..;;μα η απορια μου διακοπτεται.

Λεσια!ακουω μια φωνη νταβατζιλικι,η οποια συνεχιζει να φωναζει σε ξενη διαλεκτο,μαλλον ρωσσικη.Η ξανθια πλανοδια "τρομπετιστρια" χανεται καθως μου πασαρει στο χερι το μισοφαγωμενο σουσαμενιο κουλουρι.θελω κατι να πω.θελω κατι να κανω.δε ξερω τι ομως και δε κανω τιποτα.κραταω ενα πακο τσοντοπεριοδικα και μασουλαω αμηχανα το σουσαμενιο κουλουρι.κρυβω το "ουγγαρεζικο staff" στο εσωτερικο της μαυρης μου καπαρτινας και κατευθυνομαι προς το σπιτι.μαλλον θα την κανω ποστ στο μπλογκ μου μολις φτασω σπιτι.Αν και κατι μου θυμιζει απο τα παλια!Παω ,παω σπιτι,περιμενει και ο δεκαχρονος γιος μου,εχει πυρετο σημερα απο το πρωι,37,9 ψηνεται ο καημενος.Γεια σας αγαπημενοι μου φιλοι.

Σημερα πηρα ενα μαθημα απο εναν ξανθο εκπτωτο εκ Ρωσσιας αγγελο.εγω σας τα λεω τοσα χρονια ,ΟΛΟΙ εχουμε εναν αγγελο καπου....και τα σουσαμενια κουλουρια ..σε κανουν ΣΚΑΤΑ..γεμισα τη καπαρτινα μου και αν τη δει η γυναικα μου θα λεει οτι παλι ετρωγα εξω..ΓΑΜΩΤΙ.

Περιδιαβαινοντας

Γύρισα σπίτι γρήγορα. "Παρασκευή" σκέφτηκα και την κοπάνησα νωρίτερα.

Η ματιά μου πέρασε πάνω από τον ανοιχτό μου δονητη. Έπαιζα χθες βράδυ, μέχρι αργά και τον ξεχασα ανοιχτο να καιει μπαταρια ρε πουστη μου.
"Μου αρέσει να τον ακούω" μου είπε ο Αντωνης της ζωής μου. "Αυτο το μπζζζζ με εξιταρει" συνεχισε κοιτωντας με πονηρα.

"Έπιασα το μπουζουκι. Ο εαυτός μου και οι τρεις διπλές χορδες. Ο διαβολος και η ζωή. Κάθε δυό πενιές και μια σκέψη μου από παλιά. Κάθε τρεις πενιές και μια σκέψη μου στο σήμερα. Η μουσική μου να κυλάει από τοίχο σε τοίχο, γεμίζοντας ασφυχτικά το wc.
"Ολα έρχονται για αυτούς που περιμένουν", κι εγω περιμενα πολυ, μαλλον πρεπει να τρωω περισσοτερα φρουτα και λαχανικα...

Τραβηξα δυο μυτιές. Το έχω κόψει, σνιφαρω μόνο όταν με πιάνει αυτή η διάθεση. Ποτέ δε με φόβισε η μοναξιά στη ζωή μου. Με φοβίζει μόνο μήπως κάποτε αφήσω τον εαυτό μου να φύγει. Ξέρω ότι αν το κάνω δε θα τρέξω πίσω του. Όπως τρέχουν πίσω μου όλοι οι άλλοι και δε με αφήνουν. Μα τι λεω? Μαλλον την ακουσα για τα καλα...

"Όταν είσαι μελαγχολικός, άνοιξε ένα σακουλάκι ελληνικό καφέ και μύρισέ τον βαθιά" μου είχε πει ο φίλος μου ο Βάγγος λίγο πριν φύγει για Καζαμπλανκα. Τον σκέφτομαι καμιά φορά, όταν απλώνω τα πόδια μου στον καναπέ. Νομιζω οτι χρειαζομαι πεντικιουρ.
Προχθές, με πήρε τηλέφωνο. "Είσαι καλά;" με ρώτησε. "Ναι" ΤΗΣ είπα ξερά. "Σε πιστεύω" είπε και αναστέναξε με ανακούφιση. "Είχες πολύ καιρό να πεις ναι σε κάτι". "Το πιασα το υπονοουμενο αλλα ρώτα τον Αντωνη" αποκρίθηκα, "να δεις πόσα ναι του λέω τώρα που ειναι και επισημα τρελος"

...Ο Αντωνης... Όταν η ζωή μου έγινε ταινία του νέου Ελληνικού κινηματογράφου. Φεστιβαλική. Δε θα ξεχάσω ποτέ όταν πρωτογνωριστήκαμε στο σπίτι μου στα Σεπολια. Καθόμασταν στην κουρελού, με ένα scrabble ανάμεσά μας, βάζοντας λέξεις που θέλαμε να πούμε αλλά ντρεπόμασταν. ΘΕΛΩ, έβαζε ο Αντωνης. ΑΡΑΠΗ έβαζα εγώ. ΦΑΣΟΛΙΑ. ΛΑΤΕΞ. ΛΙΠΑΝΤΙΚΟ. ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ. ΞΕΣΑΛΩΝΑ. ΓΙΑ. "Τί είναι το ΓΙΑ;" με ρώτησε. "Συνδεσμος" του είπα.

Κάποια στιγμή το ποδι μου ακούμπαγε το δικό του, κατά λάθος, πάνω στο παιχνίδι, κάνοντας την αμηχανία μεγαλύτερη. Στο CD player στριφογύριζε το "Round Midnight" γεμίζοντας το σπίτι σαξόφωνο και τζαζ, αναγκάζοντάς με να σηκωθω και να τ αλλαξω.
Στα μεγάλα ποτήρια το γιωματάρι μετατρεποταν σε παγος απ το κρυο, εμείς καθόμασταν αμίλητοι, να κοιτάμε ολόγυρα, να σκεφτομαστε την κοινωνικη κατακραυγη, να νιώθουμε τις υποψίες για το αύριο, να ξεχνάμε το χθες μέχρι το προηγούμενο ακόμα δευτερόλεπτο, να ποθω το σαρκινο καταρτι του."Μείνε μαζί μου" ψέλλισα...Eminem.

Παρατησα το μπουζουκι. Πεινάω, ακουστηκε η φωνη του Αντωνη της ζωης μου απο το σαλονι.
"Ε φαε ενα μαλάκα", του απαντω με αυτοκριτικη διαθεση.
Οι μελαγχολικές στιγμές στη ζωή είναι οι πιό ωραίες. Σε κάνουν να αισθάνεσαι ακόμα πιο ανθρώπινος.
Έτσι νιώθω αυτή τη στιγμή...

Το ξερω οτι περιδιαβαινω καταπληκτικα, χωρις να σημαινει βεβαια αυτο οτι δεν θελω να μου το λετε ξανα και ξανα και ξανα.