Η Κατσαρίδα

Ήταν ένα ζεστό, υγρό, καλοκαιρινό βράδυ. Καθόμουν αμερόληπτος στο σαλόνι του σπιτιού μου και απολάμβανα ένα φρέντο καπουτσίνο αλ ντέντε ντε λα κρουά με μπόλικο σιρόπι κρεμμυδιού, και ξαφνικά ακούω έναν ανατριχιαστικό θόρυβο, με πηγή την εξώπορτα (ασφαλείας και εξοπλισμένη με αερο-στοπ στο χρώμα του ξύλου), σαν μια γιγάντια φτερωτή κατσαρίδα να προσπαθούσε να χωρέσει κάτω από την μικροσκοπική χαραμάδα της πόρτας.
Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι γίνεται μια ΓΙΓΑΝΤΙΑ ΦΤΕΡΩΤΗ ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ είχε εισβάλει στο υπέροχο και πεντακάθαρο διαμέρισμά μου και πετούσε χαρούμενη και ανέμελη δεξιά και αριστερά, προκαλώντας μου αλλεπάληλες κρίσεις πανικού συνοδευόμενες από τρομαχτικά ουρλιαχτά και τσιρίδες τρόμου.

Μετά από 20 περίπου λεπτά και με τη χρήση απαγορευμένων ουσιών κατάφερα να ηρεμήσω και αποφάσισα να σταθώ σαν ΑΝΤΡΑΣ απέναντι στον εισβολέα. Έριξα ένα διάφανο νεγκλιζέ επάνω μου, καθότι γυμνός, καθότι καλοκαίρι, για να μειώσω τις πιθανότητες σωματικής επαφής με το σιχαμερό έντομο, οπλίστηκα με το καλύτερο και πιο αποτελεσματικό όπλο για κατσαρίδες : λαστιχένια σαγιονάρα με επίπεδη σόλα, και περίμενα. Περίμενα να κουραστεί ο εισβολέας και καταπατητής του ιδιωτικού μου χώρου ώστε να του την φέρω πισώπλατα και ύπουλα, σαν πραγματικός άντρας.
Κάποια στιγμή το έντομο αποφάσισε να ερευνήσει από κοντά την υφή του καλοριφέρ της κουζίνας και κάθισε αναπαυτικά στην πάνω δεξιά γωνία του. Ήταν η ευκαιρία που περίμενα. Μάζεψα ότι απομεινάρια θάρρους και ψυχραιμίας μου είχαν απομείνει, ζύγισα καλά τη σαγιονάρα στο χέρι μου και σημάδεψα με πολύ προσοχή. Πάντα έλεγα ότι οι κατσαρίδες είναι σαν τα άρματα μάχης στον πόλεμο, έχεις μόνο μία ευκαιρία να τα καταστρέψεις : την πρώτη.

Το χτύπημα ήταν τόσο δυνατό που την έκοψε σε τρία μεγάλα κομμάτια και πάρα πολλά μικρότερα που διασκορπίστηκαν παντού προκαλώντας μου ρίγη ανατριχίλας. Μετά από μισή ώρα που σταμάτησαν να τρέμουν τα γόνατά μου έσκυψα για να δώ από κοντά το τέρας. Ξαφνικά το ένα κομμάτι (ο κορμός με τα πόδια) κουνήθηκε σπασμωδικά λες και ήθελε να με τρομάξει. Φυσικά τρόμαξα ξανά και άρχισα να τρέχω και να ουρλιάζω αλλόφρων μέσα στο σπίτι.
Κάποια στιγμή που συνήθλα μάζεψα με προσοχή όλα της τα κομμάτια και τα πέταξα στα σκουπίδια.
"Ουστ, να πας από κει που ήρθες και να μην ξανάρθεις" σκέφτηκα από μέσα μου. Άφησα όμως το παράθυρο του μπάνιου ανοιχτό μπας και ξανάρθει μετεσαρκωμένη σε καραβίδα γιατί έχω τάξει σ'έναν φίλο καραβιδομακαρονάδα από τα χεράκια μου.

Για την έμπνευση ...