Αν το θελήσεις πολύ, έρχεται

Χριστούγεννα στο Ροβανιέμι πριν μερικά χρόνια, φυσικά πριν το μάθουν όλοι και γίνει της μόδας, και μετά από 5 μέρες ο κώλος μου έχει σφίξει από το πολύ κρέας τάρανδου που έχω φάει. Είναι και το γαμώκρυο, η βότκα-μπόμπα, το άγχος για το αν θα δω ή όχι τον Αη-Βασίλη, το ότι δεν ανάβουν ποτέ τα φώτα και είναι όλοι μέσα στο σκοτάδι, ε όπως καταλαβαίνετε όλα αυτά έχουν λειτουργήσει επιβαρυντικά στη λειτουργία του εντερικού μου συστήματος. Αποτέλεσμα : έχω να νιώσω την γλυκειά ανακούφιση του χεσίματος εδώ και πέντε μέρες. Περπατάω στο δρόμο με την κοιλιά πρησμένη και νιώθω σαν κάποιος να μου έχει χώσει ένα τεράστιο παλούκι στον πισινό.

Ένα βράδυ βρήκα το θάρρος να το εκμυστηρευτώ σε έναν πολύ κολλητό φίλο, "έχω να χέσω πέντε μέρες" του είπα και με κοίταξε δακρυσμένος. "και γω το ίδιο" μου απάντησε, "λες να φταίει αυτό το κωλοκρέας που μας ταϊζουν ?". Δεν βρήκαμε απάντηση αλλά το ρίξαμε στις βότκες, γίναμε κουδούνια και πέσαμε μαζί για ύπνο. Ε, όπως είμασταν πιωμένοι έγινε και μια ψιλοφάση μεταξύ μας, γλυψίματα και δαχτυλάκια, μην πάει ο νους σε τίποτα πιο σκληρό, γιατί δεν είμασταν για περισσότερα, για ευνόητους λόγους.

Το άλλο πρωί με ξύπνησε με ένα γλωσσόφιλο και ένιωσα το αξύριστο μάγουλό του να τρίβεται πάνω στο δικό μου. "θες να δοκιμάσουμε μαζί;" με ρώτησε."ναι, το θέλω πολύ" του απάντησα, "από μικρός το ήθελα"

Πιασμένοι χέρι-χέρι ανεβήκαμε τρέχοντας το χιονισμένη κορφή του βουνού και κάτσαμε στις λεκάνες δίπλα δίπλα. "Κοίτα", μου είπε και μου έπιασε το χέρι, "και αφήσου ελεύθερος, αν το θελήσεις πολύ έρχεται". Τα λόγια του λειτούργησαν σαν καθαρτικό. Ένιωσα πόνο, πόνο πολύ μεγάλο (πέντε μέρες είναι αυτές) αλλά δεν μπορούσα να δακρύσω γιατί το κρύο τα πάγωνε όλα, ακόμη και τα δάκρυά μου. Χέζαμε κανά μισάωρο έτσι, δίπλα δίπλα κρατημένοι χεράκι χεράκι.

Εκείνη τη χρονιά πήρα το καλύτερο δώρο που έχω πάρει ποτέ (σιγά μη σας πω τί δώρο) και έμαθα ένα πράγμα : αν το θελήσεις πολύ έρχεται.